Oeps, ik heb iets doms gedaan. Nou ja, heel dom was het ook weer niet. Het was een soort experiment. Ik zag een auto op Ebay staan, een DoKa Syncro voor niet zoveel geld. Dus ik dacht een raar laag bod te plaatsen met de verwachting dat men er toch wel over heen zou bieden.
Misschien was er iets mis mee, wat ik niet zag, afgezien van de problemen die ze netjes in de omschrijving hebben gezet, maar ik ben de hoogst biedende gebleven. Nu heb ik afgelopen weekend een DoKa Syncro opgehaald uit Duitsland. Oeps, hier meer over de doka uit Hanau
Niet mis, dat! Zelfs al is er iets mis mee, in onderdelen haal je die prijs er wel terug uit denk ik
En daar ga ik dan wel vanuit, dat het geen weggegooid geld is.
Nu het avontuur alweer ten einde is staat de auto op dit moment op een brug in een garage in Schoorl, 510km van waar hij kwam. Bas, een vriend van me, riep toen hij hoorde dat ik een bod had uitgebracht: “VET!!!! KOOOPPPEEENNN!! DAT DING. Ik ben helemaal hyper. Dan gaan we hem samen halen!” Daar hield ik hem aan want we vertrokken afgelopen vrijdagmiddag met een aanhanger naar het Duitse Hanau om de auto te halen.
Uiteindelijk vertrek ik vrijdag iets later dan gepland uit mijn werk en rijd bij Wassenaar twee enthousiast zwaaiende lifters met een spijtig gebaar. Ze begonnen te springen toen ze mijn gele bus zagen en wilde graag mee rijden. Ik voelde me wel wat schuldig omdat ik het ook altijd gezellig vind lifters mee te nemen, maar ik had nu haast en kan niet even via Amsterdam rijden. Bijna een uur later tref ik Bas thuis aan die druk is met de voorbereidingen. Hij heeft een bed gemaakt achterin de sprinter en het kookstel is ook ingeladen. Ik gooi mijn spullen ook in de bus en bereid me verder voor op het ergste: ik neem een tankje diesel mee voor als er geen diesel meer in die DoKa zit, de accu uit mijn gele bus voor de zekerheid en een hele berg gereedschap. We moeten op alles voorbereid zijn en niet dat we daar straks staan te ‘kloten’. Uiteindelijk vertrekken we iets later dan gepland en duiken zo de files in.
Van Amsterdam naar Amersfoort lijkt het alsof iedereen in Nederland naar het Oosten wilt. We sukkelen door tot we eindelijk los kunnen breken en na een flinke entrecote in Zevenaar rijden we eindelijk Duitsland in. De reis verloopt hierna voorspoedig en afgezien een tank en plas pauze stomen we in één keer door naar Hanau wat iets na Frankfurt ligt. Als we Idstein passeren hoort Bas waarschijnlijk wat gegrom van me en ik vertel hoe ik hier drie keer onvrijwillig ben gestopt. Hier traden allerlei problemen op met mijn gele bus toen ik er in december 2011 mee naar Oostenrijk reed. Je leest er in deze blog-post meer over.
Rond kwart voor één rijden we een woonwijk in waar onze bestemming zich bevindt. Het huis is al gauw gevonden, maar de auto treffen wel pas aan als we een plek zoeken voor de overnachting. In het donker staat hij er in de leger groene verf stoer bij. We gaan natuurlijk even kijken en mijn hart klopt in mijn keel als ik uitstap.
In de auto hadden we al wat horror verhalen besproken en op het forum gaf iemand al aan dat het helemaal niet zeker is of er een 4×4 versnellingsbak in zit. Er wordt in de beschrijving namelijk gesproken over een wissel van de versnellingsbak. Ik loop een rondje om de auto en het ziet er niet onaardig uit, dan duik ik onder de auto om naar de versnellingsbak te kijken en met een zaklamp zie ik een aandrijfas van voor naar achter lopen.
Gelukkig, het is wel een syncro versnellingsbak. Dat maakt een Syncro (Volkswagen 4×4) immers een Syncro, afgezien van wat andere extra aanpassingen. Tevreden stap ik weer in de auto en hoor ik ook van Bas positieve geluiden. We dwalen een beetje door de wijk tot we een plekje bij een ‘natuurpark’ vinden en daar verhuizen naar achterin de bus. Na een paar biertjes kruipen we in onze bivak zakken en gaat het licht uit. Met wat moeite val ik in slaap, gespannen wat het ochtendlicht me zal brengen.
Bas wilt nog wat snoozen, maar na 1x de wekker uitdrukken trek ik het niet langer en spring mijn slaapzak uit. Buiten zie ik dat we naast een hotel staan en vanuit de ontbijtzaal kunnen ze ons zien staan. Het ziet er niet druk uit, dus we kunnen zonder toeschouwers even een eitje bakken en zetten wat heet water op voor een instant-cappuccino. Vijf voor acht zitten we in de auto om onder het gebeier van kerklokken die acht uur slaan aan te bellen bij de verkoper.
Een grote man, de verkoper Michael, doet open en nodigt ons uit op de koffie. Met een wat waterig kopje koffie vertelt hij dat hij de auto moet verkopen omdat hij een modernere DoKa heeft gekocht. Hij heeft de auto jaren gebruikt voor de jacht en laat foto’s zien van allerlei geschoten herten en zwijnen die achterin de DoKa liggen. Hij vertelt dat hij erg gelukkig was met de T3 omdat hij altijd zelfvoorzienend was tijdens de jacht. Als hij alleen op pad ging kon hij de grote herten of zwijnen gewoon met een katrol en lier in de auto krijgen waar anderen altijd met twee personen op stap gaan of iemand moet bellen als ze iets geschoten hebben. Daarna legt hij het onderhoud een beetje uit. De versnellingsbak was op een gegeven moment slecht en toen is de bak vervangen. Door het verwisselen is de sper op de achteras echter verdwenen, in de nieuwe bak zat er geen. De voorsper zit er nog wel op, maar daarvan is de staat onbekend en tot slot is de visco-overbrenging hard geworden en zal vervangen of gereviseerd moeten worden. Al met al betekent dat wel wat werk, maar is niet onoverkomelijk.
Nadat Michael nog een aantal foto’s laat zien van de Syncro in verschillende kleuren betaal ik en krijg ik de papieren. Een grappig detail is dat er zelfs voor de geblindeerde ramen een soort type goedkeuring is en dan stappen we naar buiten en lopen naar de auto. Bas had de aanhanger al bij de auto gezet dus we kunnen hem er zo op rijden. Eerst bekijken we nog even de auto; De laadvloer is bekleed met een combinatie van spaanplaat met daarover een laagje zink, het spaanplaat is al behoorlijk rot en volgezogen met water. Michael laat zien dat de lier werkt, we checken alle hoeken en gaten en in de carrosserie zit hier en daar nog wel wat laswerk terwijl de belangrijke componenten zoals dragende en chassis delen er gelukkig keihard uit zien.
Achterin bij de achterbank liggen verschillende onderdelen zoals een km-kabel ter vervanging van de defecte versie, een gril met ronde koplampen en knipperlichten. Geen idee waarom hij de onderdelen heeft, volgens de boeken komt de auto uit januari 1990 en de verkoop van modellen met ronde koplampen werden sporadischer in 1989. Persoonlijk vind ik ronde koplampen mooier, maar bij 4×4 pick-up auto vierkante koplampen stoerder. Verder is het interieur met meer luxe uitgerust dan mijn gele bus. Over de motor ligt een spaanplaat ter afdekking, het luik daar mist dus. In de opbergruimte achter de motor onder de laadvloer is ook wat roest te vinden daar waar de vloer omhoog gaat om over de motor heen te gaan, geen moeilijke lasklus, maar wel een lastige plek om te bereiken. We laden de auto op, geven Michael een hand en stellen de navigatie in om weer terug naar Nederland te rijden.
Op de terugweg stoppen we nog even bij een handelaar die Pinzgauer onderdelen zou hebben liggen. Het ziet er erg gesloten uit en we lopen een beetje verloren over het terrein om toch wat aan onze kleine omweg te hebben. Een norse stem klinkt over het plein en een boze Duitser vraagt wat we hier doen. We lopen vriendelijk glimlachend op hem af en als Bas uitlegt dat hij een Pinzgauer heeft en op zoek is naar onderdelen ontdooit hij onmiddellijk en neemt ons mee naar een donor-voertuig en de onderdelen die in de kelder staan.
Terwijl Bas een rondleiding langs de onderdelen krijgt probeer ik overeind te blijven op de met motor-olie bedekte tegels. Het is een beetje een zooitje, maar er liggen toch nog wat interessante zaken en met een visitekaartje van de zaak nemen we weer afscheid. Het is tijd voor gebakken eieren voor de lunch. Terwijl we het broodje opeten en de cappuccino opdrinken bekijken we nog een keer de T3. Ik hoop dat hij met weinig inspanningen weer rijdt.
Daarna vervolgen we onze reis weer. Mijn gele bus laat ik onderhouden bij Lucas Colnot in Schoorl en ik heb afgesproken dat ik de auto voor zijn hek zet en dat hij er een kritische blik op werpt of het realistisch is om weer door de APK te komen. Voordat we hem er neerzetten besluiten Bas en ik hem eerst even goed schoon te spuiten en dat is geen overbodige luxe. Het is werkelijk verbazend dat allerlei balken niet door gerot zijn want zo te zien maakte hij de auto na het jagen, terreinrijden, niet echt goed schoon. Na 10 euro aan 50 cent muntjes is de auto van onder eindelijk een beetje toonbaar en rijden we even een proefrondje over een parallelweg. Er zit immers geen kenteken op en op de weg mogen we eigenlijk helemaal niet komen. Het schakelen naar zijn twee gaat moeizaam. Ik verwacht dat het niet de bak is, maar de bediening die via een bakje en stangen naar achteren loopt. Ik hoop dat Lucas er wijs uit wordt als hij hem op de brug zet en er goed bij kan komen. Nu is het afwachten wat hij er van zegt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel wat zenuwachtig ben
